کفش فوتبال ساده برای محافظت بهتر، ناحیه توری همچنان روی مچ پا می‌رفت. در طول مسابقات قهرمانی جهان در سال 1954، آدی داسلر با کفش هایی برای تیم ملی آلمان با وزن کم تنها 380 گرم، جامعه فوتبال را شگفت زده کرد.
قبل از دهه 1960 نبود که کفش های فوتبال زیر مچ پا معرفی شدند. پیشرفت مداوم در مواد مصنوعی، کفش‌های فوتبال مدرن را به وزن 200 گرم می‌رساند، بدون اینکه ویژگی‌های کشش و پایداری به خطر بیفتد.
سرعت دویدن، حداکثر سرعت توپ و حتی دقت ضربه زدن را می توان تحت تاثیر طراحی کفش قرار داد.
نشات گرفته از تجزیه و تحلیل بازی و پرسشنامه در مورد خواص مورد نظر کفش های فوتبال، یک رویکرد تحقیقاتی استراتژیک در آزمایشگاه بیومکانیک ما 10 سال پیش آغاز شد.
تعدادی از مطالعات در اینجا ارائه خواهد شد که نشان می دهد چگونه طراحی کفش می تواند عملکرد در فوتبال را افزایش دهد.
چکمه های فوتبال چرم سخت بیش از 500 گرم وزن داشتند و در شرایط آب و هوایی مرطوب می توانستند تا بیش از 1 کیلوگرم وزن داشته باشند.
فوتبال سریعتر، پویاتر شده است و بازیکنان مسافت های طولانی تری را در زمین طی می کنند. در سال 1954 Winterbottom مسافت دویدن را برای بازیکنان فوتبال در طول یک بازی تنها 3.2 کیلومتر گزارش کرد.
با استفاده از ناوبری ماهواره ای (GPS) آزمایشگاه ما مسافت های تحت پوشش و مشخصات سرعت انواع مختلف بازیکنان را در تیم های حرفه ای و غیرحرفه ای تعیین کرد (Hennig and Briehle 2000).
هفتاد بازیکن فوتبال در 14 بازی دوستانه مختلف لیگ های مختلف فوتبال آلمان مورد بررسی قرار گرفتند. پنج شخصیت معمولی بازیکن در هر تیم شناسایی شد.
این پلیرها به واحدهای GPS (Garmin 12XL GPS) مجهز بودند.
پنج موقعیت بازیکنی که در اکثر ترکیب‌های فوتبال یافت می‌شوند عبارتند از: یک موقعیت کلاسیک در برابر یک مدافع، سازمان‌دهنده دفاع (لیبرو)، بازیساز، بازیکنان بال و مهاجم.
مشخص شد که بازیساز و وینگرها بیشترین مسافت دویدن را در حدود 11 کیلومتر در 90 دقیقه نشان دادند. مدافع کلاسیک و سازمان دهنده دفاع تقریباً 8 درصد و بازیساز 5 درصد مسافت کمتری را در طول بازی طی کردند.
جالب تر، مشخصات سرعت بازیکنان بود (شکل 1)، که نشان می دهد چقدر مسافت با چه سرعتی دویده شده است.
